Czy drukarka 3D drukuje z powietrza?

Jeżeli dopiero rozpoczynasz swoją przygodę z technologią druku 3D, musisz zmierzyć się z wieloma problemami wynikającymi z jej specyfiki. Na czym polega ta metoda? Drukowanie przestrzenne to nic innego, jak tworzenie fizycznego obiektu poprzez nanoszenie kolejnych warstw materiału – jedna na drugą.

Zadaniem użytkownika jest zadbać o następujące elementy: trójwymiarowy model komputerowy, slicer, czyli odpowiedni program do obróbki oraz filament –
żywica, plastikowa żyłka, proszek itp. Przedmioty nie powstają więc z powietrza, lecz w oparciu o konkretną technologię, np.:

– FDM – technika ta polega na modelowaniu ciekłym, nietoksycznym tworzywem termoplastycznym; pozwala na wytwarzanie detali w krótkim czasie oraz umożliwia wykonanie obróbki wykańczającej; materiał ma postać cienkiej nitki umieszczonej w głowicy drukarki 3D,

– stereolitografia (SLA), czyli drukowanie z żywic światłoutwardzalnych – metoda wykorzystująca zjawisko polimeryzacji ciekłej żywicy za pomocą wiązki lasera. Dzięki niej można uzyskać wyjątkowo precyzyjne obiekty o gładkiej powierzchni, znajduje zastosowanie w modelarstwie, stomatologii oraz jubilerstwie.
– SLS, czyli spiekanie proszków – metoda pozwala uzyskać wytrzymałe struktury o złożonej geometrii, które mogą być wykorzystywane jako części maszyn i urządzeń. Z powodzeniem stosowane są w przemyśle lotniczym, motoryzacyjnym, a nawet kosmicznym.

Niezwykle ważną kwestią jest dobór oraz sposób przechowywania filamentów. Należy zwrócić uwagę na ustawioną temperaturę głowicy – zbyt wysoka sprawi, że materiał zacznie degradować, a zbyt niska może powodować pęknięcia po wydruku. Miejsce przechowywania filamentów powinno być suche i zacienione. W przeciwnym razie struktura straci swoją wytrzymałość – stanie się łamliwa. Z kolei nadmierne nasłonecznienie negatywnie wpłynie na kolor materiału.